Güz: Şiiri - Hakan Temur

güz: çocukların kül rengi duaları kirpiklerine çöküyor
ansızın ve haince
ıslık gibi çıkardığı bir seste
bir nefes daha göğe değiyor
.
güz: gökten nasip ettiğini vurup yollarıma
söz eski bir bıçak yarası olup arşınlıyor bedenimi
zihnimde en kesitlerinde azap ki
çocuklarla bir ölmemem neden diye voltalıyor kurşunlar
.
şakaklarımda acının bin renkli heyulası
ağırlığımca kaçıp gölgemden soluklanıyorum
nabzımda iblisin vehmi gezinmekte anladım
lugatımda bir kelam kalsın istiyorum
.