Güz Şiiri - Kemal Güler

ağrılı tenimi giyindim üstüme
yaz bitmek üzere, son perdesi ömrün
aşağıda şırıl şırıl bir dere
ne paris ne viyana… anadolu’da bir köy
ötemde elikler uçuşuyor şafağa
kırpmadım gözlerimi

balıkların pullarında bir düzen var
arıların kanatlarında…
kırılan ışık ölümsüz kılıyor suyun yüzeyini
su içmeye inen karacanın hatırına
uğultusu hala şuramda ormanın
yaz geçiyor süpürerek aşkın hatıralarını

aç pencereni dağlara bak
bu ıssızlıkta dağlar kadar yalnızım
bir zelzelede ölsün istemem ağaçlar
ben sırtlanırım bize dair kederleri dert değil
yeter ki açıversin saçlarında güz gülleri

şimdi geçtiğim yollar çocukluğumun hatırası
cansız böğürtlenleri anımsadım
kalbimde gezdirdiğim izler
bir tuhaf karıncalanırken
uyuyordu arsız tutkuların

görmüyor musun, kazlar geçiyor
çiğdemler renk vermiş
gözaltları mora çalmış incirlerin
taşlar soyulmuş, su kabarmıştı
kızılcık şerbeti ile yıkadım yaralarımı
geçtiğim bütün köylerde
karıncalar kadar hassastım

bugün bütün pencerelerini aç demiştim
mor yemişlerden uğurböceklerini
uçuracaktım yollarına