Güz Şiiri - Abdullah Bedeloğlu

Güz
Tohumlar gizlendi toprakta gelince güz
Leylekler gidiyor birlikte başlamış göç
Sahralar beslemez onları kaybolur yüz
Uluslararası bağları kurdurmaz öç.

Bağ bozumunda parlar yediveren soylu
Gamzelerin yuvadır huzur veren koylu
Gözlerimden filizlenir edalı boylu
Düşürmez hiç ellerinden sarmaşık kollu

Kahra uçmaz göz görürken akıllı kişi
Görür yurdu o mahşere çeviren işi
Yıldız kaysa ay tutulsa parlar güneşi
Yalnız koymaz yar sevilen seven tek eşi

Olalım sırt yasladığımız koca dağ
Kahraman aşkımız yaşatır güzel çağ
Kadir kıymet bilen kurar hep kopmaz bağ
Sevdam susuz koyma sürekli gönle yağ

Bal arım çiçek oldum beslen öz su sağ
Aşkımız diri kalır olsaydık ilaç
Gül serdim ömre olsun aşkıma bağlaç.
Hala hiç unutmadım sevdiğim andaç

Güz ekin mevsimi gülüm dermeye bak.
Ufalaya ufalaya eritir fak
Aldatıldık kayboldu hep nice kuşak.
Bize saadet lazım gel yârim kaçak

Abdullah Bedeloğlu