Güz Şiiri - Murat Genca

güz yaprakları düşüp de
güneş karar verdiğinde
bir daha uğramamaya...

içimdeki ulu çınar
çıplaklık korkusuyla
toprağa sarılır dört kolla

hatırlatır zamanı
beynimdeki çanları
huzur bozan melodilerle

yüzüme bir bakış çöker
derinleşir çizgiler
düşüncelerle büyüttüğüm

nedendir bilinmez eminim
güzde gelmeyeceğine...

yollarım ıslanmaya
gözlerim...
başlayınca buğulanmaya

neye üzüldüğünü bilmeden
şimşeklerin... bulutların
ve güz yaprağı dolu yolların

içimden birşey kopar
sanki kaybolmuş oyuncaklar
güzde saklanmaktalar...

sanki bir sokağı daha
dönüp düzlüğe çıkınca
karşıma çıkacaklar

niye kimse ama kimse
bulmama yardım etmedi...

güz yaprakları düşüp de
güneş karar verdiğinde
bir daha uğramamaya...

günler geceye koşup
sabahlar ürpertici
olunca

günün yorgun adımlarını
sokaklardan yastığıma
konuşlandırdığımda

işte o an...

bir gözümü kapamamla
hüzün alıp götürür ruhumu
satamadan getirir...