Güvercinleştin Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Yine gözümde güvercinleştin,
Yine akarsulaştın,
Yine bahçeleştin, çiçekleştin,
Güneş olup vurdun yapraklarım arasından çimenlere,
Yine yağmurlaştın pırıl pırıl güneş altında.
Sen benim dünya-ahret sevgilimsin
Tanrı katında.

Neden dünyaları yakayım senin için,
Seni dünyalardan üstün tutmak dururken?
Üstün tutmak dururken yıldızlardan, samanyollarından,
Yağmurlardan, rüzgarlardan,
Gökkuşaklarından,
Çaylardan, denizlerden?
Sen bana benim için yaratılıp gönderilmişsin
Ezelden.

Aklımı sebil edip dağıttım kurda-kuşa senin için,
Canımı cellatlara adadım,
Yüreğimi akıp giden çaylara,
Gönlümü rüzgarlara verdim.
Bir ulu gökkubbe altında bir kuru başım,
Bir gözyaşım,
Bir de sen varsın, kabul eylersen.
Bir yalnız çınar olup kalmışım
Bir deli düzün ortasında,
Bir sana vakfeylemişim dalımı-yaprağımı,
Ne yağmurumu, ne güneşimi kalkıp sakınır olmuşum,
Ne toprağımı.

(KAVAKYELLERİ isimli Serbest Şiirler 'inden > 43-44/100)