Güvercinler kanat çırpıyordu,
Mavi göklerde güneşe doğru...
Yorulunca,salıveriyorlardı kendilerini maviye...
Sonrasında,caminin avlusunda dinleniyorlardı....
Güneşin çocukları karşılıyordu onları...
Kapalı olsada gözleri,yorgun bedende...
Sürekli izliyordu kasketli mavi amca.
Minik avuçlarda buğday taneleri...
Güvercinlere serpiyorlardı yarının umutları...
Yürekleri çarpıyordu,umut serpiyorlardı...
Işıldayan gözleriyle,aydınlık serpiyorlardı...
Özenle tek,tek topladı bugdayları güvercinler...
Barışı,adaleti,umudu yüklendiler kanatlarına...
Yeniden havalandılar maviye doğru..
Bıkmadan,usanmadan güneşe doğru...
Kayıt Tarihi : 7.11.2006 12:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sanırım insanoğluda bıkmadan usanmadan hep bir yöne doğru gidiyor... güzel şiir ömrünüze bereket
Avuçlardan uçup giden güvercin hatalarıyla eksikleriyle bizim güvercinimizdi.
Yüreğine sağlık güzel şiirdi.
Sevgiler saygılar sunarım.
İsmail Aydoğmuş
TÜM YORUMLAR (23)