Güvercinin Yelesi Şiiri - Erva Özbaba

Kaybolduğum sokaklar arasında arıyorum o dergâhı
Yarım bıraktığım satırları tamamlama günüdür bugün,
O satırların tamamı sendedir belki.
Bekleyişlerin sonunda ulaşılan bir vaha;
Ya da erişilemeyen o yüce Kâf dağı.

Ve ben kelamlar edip küstürüyorsam;
Aynaların göstermeye çekindiği o güzelliği
Taşlar yağmaya başlar cihana, arşın ortasından.
Kasvetiyle boğulurken ahmak sözlerimin
Bir af çıkar; o şaşaalı gönül kuşundan.

Gülerek uzaklaşırken penceremden bulutlara
Şiirler dökülür kanatlarından;
"Bir elim seni çizerken pencerelere"
Kaybetmek istemeden; attan önce bulunanı
Seneleri birlikte yaşamak istiyorum artık.

Islıklı oklarla bu gönlü deler
Aşkın süslediği o yolda, dört nala ilerlerken zaman
Biz yine rastlamışız dolu dizgin taylara.
Taylar koşagelir hemen sesin duyulunca uzaktan
Kanatlar çırpılır ve yeleler huzura erer.

Zerreden kürreye erilir sevince
Baharlar şenlenir, tomurcuklar açar
Mayıslar gelip sevdalar kanatlanır, uçar.
Ta ki baharların sonuna kadar;
-İlelebet sürecek bir aşk çıkmazına-

Gözümün önünde savrulan yapraklar ve ağaç evim
Önünde koşuşturup oynayan birkaç minik el, kuyruk
Ve gönlümü ferahlatıp gülümseyen sen
Ve sen şairsin; bir şiiri koklamamış
Ve sen şiirsin, kelimelerin anlatmaya yetmediği..