Güvercinim Şiiri - Adem Yıldırım

Sıcak bir başlangıçtı;
Sevgi doluydu yüreklerimiz
Sanki birbirimiz için yaratılmıştık
Biraz geç kalmıştık ama
Birbirimizi bulmuştuk sonunda
Günlerimiz neşe dolu geçiyordu
Belki ellerimiz hiç kenetlenemedi
Hiç yan yana gelemedik ama
Uzaktan da olsa seviyorduk işte
En azından öyle sanıyordum

Bu kadar severken ne oldu bize
Nazar mı değdi, göze mi geldik
Bembeyaz sevgi dolu bir güvercinken
Kara bulutlara dönüştün birden
Ve her bir buluta çarptığında
Üzerime şimşekler yağdırmaktan çekinmedin
Can havliyle şimşeğine fırtınayla karşılık vermek
Benim için hiç zor olmadı
Birbirimizi incitmek o kadar hoşumuza gidiyordu ki
Beraber büyüttüğümüz sevgimizi törpüledik
Hiç verdiğimiz emeği,çektiğimiz çileleri düşünmeden
Fırsat kolluyoruz birbirimizden parça koparmak için

Artık duralım
Biraz nefes alalım
Kendimizi bir yoklayalım
Biliyorum ben de hatalıyım
Ama sende eskisi kadar masum değilsin
Eriyoruz,tüketiyoruz acımadan
Yeni yaralar açmadan yüreklerimize
Bırakalım artık bu acıtan oyunu

Merak etme ben bakarım başımın çaresine
Yeniden giyerim zırhımı
Kapatırım eskisi gibi kepenklerimi
İçimde sararım yaralarımı kendi kendime
Senden habersiz biriktirdiğim sevgim
Yeter beni bir ömür geçindirmeye

Seni seviyorken gidiyorum,sen de git artık
Kafesini açtım, artık özgürsün güvercinim
Uç,hadi git, istediğin yerlere
Korkma sakın kafesin yeniden dolacak diye
Senden sonra kafese gerek kalmayacak
Çünkü ne başka bir güvercin,ne de kanarya olacak

Biliyorum senin de aklının bir köşesinde
Ufacık, zerre kadar da olsa bir izim kalacak
Belki hala beni seviyor olacaksın
Bu yükü kaldıramayacağını sanacaksın
Ama gün geçtikçe alışacaksın,unutacaksın
Yangının dinecek, küllerinden yeniden doğacaksın
İllaki yeni sevdalara kanat çırpacaksın
Ama ben, ben asla kepenklerimi açmayacağım
Ve kapıma gelen hiç kimseyi içeri almayacağım
Ta ki biriktirdiğim sevgim bitip,yüreğim ölene kadar

27/ 07/ 2009 Erzincan - Üzümlü