Güvercinim Şiiri - Gül Irmak Ercan

Beni tek zevke ulaştıran şey,
Müziklerin içindeki gerçek hayat cümleleriydi.
Endişelenmemek,bir şeyleri düşünmemek için,
Kahveyi yudumlarken,dilimde hissettiğim sıcaklıktı.
Bana ait olan dünyamdaki kitabı okurken,
Girmek istediğim hayal maceramdı.
Kimse bana ulaşamazdı.
Bunun heyecanı bana asırlar boyu yeterdi.
İzole etmiyorum toplumu.
Uzaklaşmıyorum da hiçbirinizden.
Kendinizi bu kadar büyütmenizi,birine karşı,
Anlamlandıramıyorum.
Dinlemek istemiyorum.
Susuyorum,
Kafa sallıyorum,
Evet diyorum.
Katılıyorum cümlelerinize.
Hissetmek istemiyorum ağzımın içindeki zehiri.
Yaşamak istiyorum yarı melankoliye rağmen olup biteni,
Bir otel görüyorum,yürüyorum sadece kaldırımda.
Zihnim izin veriyor içeri girmeme.
Parıldayan aralıklardan bakamam sadece.
Vazgeçemiyorum bu duygudan,
Kaçamıyorum bana verilen huzurdan.
Değişmem mi gerek zirveyi tadabilmem için
Bırakamıyorum bağlandığım bu her neyse.
Bilmeliyim bugün süreç mi bu, yoksa geçecekmi
Fedakarlıktır bazı şeyler,
Sadece var olmak istiyorum.
Evet sanırım bunu istiyorum.
Özlüyorum,
Geride bıraktığım herşeyi özlüyorum.
Kafamın neyle meşgul olduğunu,
Omzumda taşımadığım yükü,
Küçük pembe neşeleri,
Seni özlüyorum.
Seni bulacağım.
Nerede kaybettim bilmiyorum.
Ama her gece yanındayım
Sadece ben varım
O eli tutacağım
Güven bana iyi niyetli güvercin.
Seni mutlaka bulacağım.
Evde kimse olmadığında konser verirken,
Sütlü gevreğinle dersini dinlerken,
Utanırken ve zıplarken,
Böğürtlenli sodanı içerken,
O ben olacağım.