Güvercin Yemcisi Şiiri - Kadir Ünlü

Üşüştüler başına,O gelince park’a,
Şımarık kuşlar;güvercinler,
Alışıklar belli,bükük belli,seksenlik amcaya.
Kaynaştılar kıpır kıpır,
Dalıyor kimileri,yem dolu ceketinin cebine,
pek yüzsüz şımarıklar.
Kimileri omzunda,kimileri tepesinde
Buruşuyor zayıf yüzü keyifle güldükçe
Güvercin yemcisi amcanın.
Ağarmış benzi de,ak sakalı gibi.

Düştü yere !
Kolunda asılıydı bastonu.
Uçuştu şımarıklar,çok korktular.
Koştum yanına amcanın,o eğilmesin,
Bükülmüş beli,daha da bükülmesin.
Taktım bastonunu yerine.
Sağol evlat,çekilmezsen gelmezler,dedi,çekildim geriye !
İç geçirdi ve devam etti;
Gelir beslerim bu canları,senelerdir,
fer oldukça dizlerimde,
Uçtu gitti on yıl önce benim hatun,
bunlar gibi,
Belki O dur diye güvercinlerden biri,
İşte,şu alacalı olan o galiba
Demin omuzumdaydı,
Pek cilveli, aynı rahmetli gibi.
Yavaş yavaş gitti,
Bükük beliyle,güvercin yemcisi amca,
Cebinde ki yem bitince,
Omzunda hâlâ “O”alacalı güvercinle.