Güvercin ve Mevlana Şiiri - Utku Özbay

Sene, bin iki yüz yediydi
Mutluydu sanki gökyüzü seni gördüğüne
Hoş geldin demek ister gibiydi güneş sana
Ve aralıyordu gamzelerinin kapısını, sonuna kadar…

Hani sen derdin ya:
“Ya olduğun gibi görün,
Ya göründüğün gibi ol”
Şimdi de göründüğü gibi olanlar…
Yahut
Olduğu gibi görünenler zemheride…
Bulunmuyor Hz. Mevlana!

Her insanı sevmiştin
Din, dil, ırk ayırt etmedin
Her şeyin başı sevgi dedin
Sevgiyle öldün ya Mevlana!
Bak, kaldı eserlerin bize hâlâ
Nasihatlerin ise kulaklarımızda…

İnançlar, düzen sarsılırken
Halk açken sefilken
Herkes perişanlıktan ağlarken
Hacı Bektaşi, Yunus Emre ile birlikte
Sen doğuverdin karanlığımıza ve…
İyi ki geldin Hz Mevlana!

Bak, hâlâ yaşıyor düşüncelerin bizde
Az da olsak, yaşatıyoruz sevgiyi içimizde
Ve hümanizm düşüncesi, senin düşüncelerin…
Kabuklaşmış ve klişeleşmiş kötü düşüncelere inat…
Aklımızın en aydınlık köşesinde!

Sevgi ile…
Gönül gözümüzle
Minicik olan yüreğimizle
Taşıyabiliyorsak aşkını, Allah aşkını!
Sevgi ile yaşatabiliyorsak
Ne mutlu bize!

Senin de bedenin toprak oldu be!
Ulaşmak isterdin hep Allah’ın yanına
Bulmak isterdin sonsuz imanınla
Belki, yürümeye takati kalmamış
Yorulmuş bacakların amma
Demir gibi yüreğinle…
İşte işte ulaştın isteğine!

Güm olur da doğarsa güneş, karanlık pencereme
Bir güvercin konarsa o masum beyazlığıyla…
Güneşin ışığını dağıtarak ve huzmeleri içinde…
Bakarsa bana sevgi ile
O minicik, beyaz kanatlarını açıp da…
Aralarsa bana o minicik yüreğini
Göstermek istercesine!

Bana gel dersem ardından…
İnan…
Hiç beklemeden
Giderim ardından…
Uç derse, uçarım…
Kon derse konarım…
Gecenin zifiriliğinde
Bilinmez çatılara…
Ve dağıtırım, dağıtmak isterim
Onunla birlikte
Kötülük krallıklarını
Çirkinlik zindanlarını yıkarım!

Sonra…
Uçarım onunla birlikte
Mevlana Celaleddin Rumi’nin
Yani senin…
Eskimiş, yıpranmış
Fakat sevgi dolu
Yüreğinin, içinde attığı
Beyaz kaftanına
Ve pelerinine…