Güvercin İtikâdı Şiiri - Taylan Umut Anar

Oysa daha kanatlarını dahi çizmedim güvercinlerin
Taşırmadan ömrümden
İncecik
Oysa bulaştırmadan kenarlarını
Orta yerine hazin sonların
Hikayelerim de vardı anlatacak
Adını dahi üfleyemedim kulağına
İnanır mısın
Oysa en çok da adı yorulacak
Soruldukça solacak
Soluklaşacak
Yoksa
Bilinenler
Hep adı koyulanlar
Akılda kalan
Adı koyulaşanlarsa
Bu hüzünler nerde barınacak
Bir gün elbet
Canlıların gözlerinde birikecek ölüler
Oysa daha gözlerini dahi çizmedim güvercinlerin
Kendine kem bakan aynaların ardında
Yuvaları keskin cam kırıklarından
Gözleriyle kanatırlar ufkun bağrını
Oysa
Kuş uçuşuyla uzak
Bakışıyla yakın
Bütün mesafeleri
Bu mesafeler dünyasının
Ve cehaleti kadar mahluk
Cesareti kadar tanrı
İki yürek arasında
Göç
Oysa daha yüreklerini dahi çizmedim güvercinlerin
Bu telaş
Birkaç ölü çıkarır her acemi kalp çarpıntısında
Oysa
Zamanı değil
Zamansızlığıydı uğuldayan
Bu adi bu sinsi bu alçak tuzaklar panayırında
Yüreği ağzında eli kulağında ayrılıkların
Yalnızlıkların
Oysa daha yalnızlığını dahi çizmedim güvercinlerin
El sürmedim
Kalabalığına boş sayfaların
Ve ıssız başlangıcına
Kalem bile değdirmedim
Bir güvercin yalnızlığının
Oysa yeminlerin gölgesinde büyür
Kandırılmışlığı gözlerin
Ve
Yorulur elbet
Verilmemiş sözleri tutan eller
Bir gün
Uykusu çatırdar yorgun yerinden aklın
Sızdırır mutsuzluğu azar azar
Santim santim aşındırır
Ölümsüzlüğünü ruhun
Oysa daha gökyüzünü dahi çizmedim güvercinlerin
Ve yıldızlamadım gecelerini
Oysa özgürlük
En çok duvarlara yakışır
Yorgun bir güvercinle penceresinde
Oysa
Kapılarıyla hür
Kilitleriyle esir
Kafesleri
Duyduğum bütün masalların
Oysa daha ölümünü dahi çizmedim güvercinlerin
Kederden
Tuzak bir hüzün vakti uçuşup
Kurşunlarına gömüldüler ölümsüz aşkın
Oysa daha ayrılığını dahi çizmedim güvercinlerin
Her başlangıç eskitecekse yenisini böyle
Kahrolsun kavuşmak
Kahrolsun sevişmek
Kahrolsun mutluluk