Güvercin'im Şiiri - Hamide Gul

Ben bir güvercinim,
Senden başkasına kanatlanmaz bedenim.
Herkese beyaz görünsede, yâre mavidir suretim.
Ne olur,  aç yüreğini, gireyim !

Yıllardan beri hasretim sana.
Tutsağım dedim,  kâr koymadılar yanıma.
Küçüğüm, dedim ya,
Güvercinim, aç yüreğini,  gireyim !

Sevdayı yasak ettiler,
Kapattılar yolları, gelen diyarına.
Hani, sessizce gitmekte yakışmaz ya ,
Adını kazısam satırlara,  gelirmiyim aklına ?

Biliyorum,  olsanda yakınımda,  uzaksın milyonkilometre bana.
Haklısın da,   kalmalıydı bir çocuk masumiyetinde  samimiliğim.
Diyorum ya,  ben, bir tek hasretim.
Oysa sen, açılmazcasına kapatmıştın yüreğini,  göremedim.

Altından sükutlarda yalan oldu,
Taşarcasına yüreğimden, satırlar adınla doldu,
Evet belkide inanmak istemediğimdendir, gözlerim yollarında,
Hevestir, geçer dedin, umudum yarıda kaldı.
Dünya yalandı,  çiçekler kör, topal.
İnsan cahilim diyemediğinden,  hasretlikde yaşanmadı.

Son haykırışımdır,
Dinle ey âzizim!
Ben başka kelime bilmem,
Garip bir güvercinim, ne olur aç yüreğini,  gireyim !