Güvercin Duasınca Şiiri - Vildan Ertuğrul

Arka sıralara itilmiş benler haykırdıkça önü kapatılmış varlıklarını en önlere,
teneffüs zili çalmış bu kez çıkış ziline varamadan can vermişler yerlerinde.
Çiçeklerle donatılan bedenleri bile olamayıp varlıklarının boşluğu olmuş sıralarındaki.

Gizli hüzünlerinin taşırdığı bir sen var bakışlarında,
söyle kaç zamandır yoklandığın toprağa gömülmektesin kalbim!
Bu kez mor kır çiçeği kesince yolunu, sana yollanmış bir demet dua sarışı değil miydi
onun köksüz bedenini kuru toprağa iliştirme çaban.
Ufalanmış ümitlerin karıncalarca kapışılınca,
ve sen yine de bir güvercin duasınca nöbete dururken asma yapraklarının gölgesinde,
gün bir kez daha arkasına dönmüş yüzünü sana çevirince,
gözlerini kamaştıran ilk gün ışıklarıyla gelen bir kargaydı işte;
koca cevizi avuçlarına bırakan…

Yok oluşlarımı yokuşlardan yuvarlayıp yok eden bir varoluşun
yine bir güvercin rüyasında kapattı gözlerini sonsuzluğun derin mahzeninde.
Bir bahçe kulübesinin minik kütüphanesinde
koca kelimeleri taşımaya yeltenmiş küçük bir defter açıldı gözlerime.
okuduğumun her biri on bir arşın uzatırken beni sana,
davetsiz misafirliğime dayanamayan kalemler kaçıştı kitap aralarına,
her biri bin bir marka bulup sığınarak altlarına.

Bir kitap seçtim ve çektim tozlarının arasından
büyük sarsıntılar ve gürültüler sonrası
gizli dolap arkası hazinelerinin laneti miydi göçüren
aşka tutunmuş kelebeği gözlerinin en içinde.

Harabe üzerine konan güvercine özendi bakışların
ve bir güvercin duasınca açtı yoncalar dört kanadını
ölemememin şahitliğine.
Dört bir yandan koşarak sardılar yine
donuk cesedin hala kanayan yaralarını.
Ölülerim dirildi yaşayanım kalmadı.
Kargalar bile uçuşunca tüm cevizlerim yok oldu.

Ölü bir kelebek kanadı kaldı avuçlarımda,
öylece bana baktı...
ve yine, yine de maviydi işte...

Bir güvercin duasınca inşa oldu yağmurlarım,
inşa olunca yine, yine de ben sana yeniden…