Güvercin Şiiri - İdris Çetin

Yaratıkların cana yakını ve en güzeli,
Sevrin önünde yumurtlayalıdan beri.
Ağını özenle ördü örümcek, Sevr’e
Bunu gören müşrikler, düştü derde.

Allah’ın Resulü ve sevgili dostu,
O emniyetli güzel yere sığınmıştı.
Hemencecik örümcekler ağ örüp, set çekti,
Güzelim güvercin, yuvayı oracığa yaptı.

Müşrikler gelip baktılar mağaraya,
Dediler: “Asla kimse girmemiştir buraya”,
Ebubekir: “Geldiler bulacaklar bizi” dedi.
Peygamber, arkadaşına teselli verdi:
“Korkma Allah bizimle beraberdir.” Dedi.

Ben, güvercini o zaman tanımıştım,
Camilerin önünde toplanışını da,
Yerden şıpır şıpır yem toplayışını da,
Hep birlikte pırradan uçuşlarını da,
Öylesine çok sevmiştim ki…

Üç beş arkadaş toplanmıştık,
Muhabbet olsun diye…
Karar vermiştik, hemen gitmeye,
Sevgi ve kardeşliğimiz olsun diye.
Kapalı beton yığını odamızı açtık,
Etrafımıza şöyle bir baktık;
On gün girilmeyen dört köşeli oda,
Bir canlının olmuştu bu zamanda…

Bu sevimli, cana yakın güvercindi;
Bizi görünce paradan gözünü açıverdi.
Gece, gündüz demeden çalışıp çabalayıp,
Güzelce sevgi dolu bir yuva yapmış oraya,
Yumurtalarını da dizmiş bir hizaya.

Çay aletinin üzerine konan demlikler,
Güvercinin yuvasını emniyete almış.
Evet, çaydanlıkların üzerindeki yuvaya,
Yumurtalar ne de güzel yakışmış.
Hâla gözümde tütüyor, o bakışları etrafa
Ve uçuşları, o köşeden bu köşeye…

Güvercin olmak ve uçmak var semaya;
Daldan dala konmak var ağaçlara,
Arada sırada konmak, astarlı omuzlara
Ve özgürce uçabilmek var havalara…

Güvercinin yaptığı tarihi görev hatırlanmalı
Ve yaptığımız bütün iş Allah için olmalı.
O hayvanlar, verilen görevi aynen yaptı,
İnsanlar ise verilen nimeti geri tepti.

Allah’ım! Çalışmak bizden yardım senden,
Sana tevekkül ediyoruz, canı gönülden.
Allah’ım! Bizi şaşırma, şu şaşmış devirde,
Duâlarımızı geri çevirme, adlî ilahide…

15. 09. 1995
İstanbul