Güvercin Şiiri - Serap Aktürk

güvercin
mermerden taşlara konmuş
berrak sular doluşuyor ayaklarına
serinliği
ürkütüyor başlarda onu

çekingen ve ıssız bakışlarıyla
süzüyor etrafın

nazenin boynunu eğip de suya
döküyor dünyanın tüm kederini
yağmurun minicik küheylanına

güvercin
mermerden taşlara konmuş
güneşle raksediyor avlularda
kimbilir hangi şehzadenin ölüm fermanı
ürkek ayağına bağlıdır hala

güvercin
boğazın karşı yanından
titrek nefesli tazeliğiyle
rüzgarın esintisinde bir tüy gibi
uçup konacak sessiz sedasız

güvercin
mermerden taşlara konmuş
yumuşak tüylerini salıyor suya
usul usul,tıpırtısız, hiç sektirmeden
dalıyor muamma bir uykuya

güvercin
mermerden taşlara konsa
nazenin boynunu eğip sulara
zümrüt gagasını değdirip sonra