Güvercin Şiiri - Kıymet Sönmez

Güvercin yuva yapmış balkona
Ama düşürmüş yavruyu
Seslere kulak verdim
Bir ağlar anne güvercin
Bir ağlar çıplacık yavru
Bulamıyorlar birbirlerini
Aradım taradım
Buldum en sonunda
Balkondaki ıvır zıvırın içinde
Sıcaktan ölmek üzeriydi
O cılız sesiyle kendini duyurmaya
Bir o kadarda yaşam mücadelesi veriyordu
Anne de yukarda adeta pervane gibi uçuyordu
Biraz su döktüm üstüne
Çırpındı kendine geldi
Boş bir saksıdan yuva yaptım
İçine yerleştirdim
Güneşde ölmesin diye
Etrafına,üstüne gazete mandalladım
Annenin göreceği bir yere koydum
Epey de bir uğraştım hani
Ama anneyle o yavrunun bulaşmasını gördümya
İyiki buldum seni be minik yavru dedim
Her gün biraz daha palazlandı
Anne hep geliyor doyuruyor
Yuvadan uçma vakti gelmedi daha
O vakit geldiğinde
Hem üzüleceğim hemde sevineceğim herhalde
Üzüleceğim
Onlara çok alıştım
Sevineceğim
Bir canlıya yaşama şansı verebildim diye
Yuvadan uçma vakti geldiğinde
Oda uçacak oda gidecek
Kimbilir hangi diyarda
Kendi yavrusu olacak.
Oda kendi yavrusu için çırpınacak
Tıpkı annesinin onun için çırpındığı gibi
Canlının adı ne olursa olsun
Ortak isimleri anne
Güvercin cinsinden bir anne adayı bu
Barışın simgesi varlık
İhtiyacımız olan barışa
Çırp kanatlarını
Götür kanatlarında barışı
Kanadının gücünün yettiği her yere
Ben razıyım ayrılığa
Uç yuvadan
Barışı götürmek için dünyaya