Güvercin Şiiri - Ayrılıklar Şairi84

Soğuk avluların gariban kızı!
Yalnızlık, alnına yazılmış yazgı
Camiler, türbeler, belki bir pencere...
Koparır rüzgar tunç kanatlarını,
Ağlamak gelir içinden; kuşlar ağlamaz.
Kumrular çift gezer, güvercinler tek,
Kumrular seni anlamaz.
Bir cami birazcık yem...bir avlu birazcık yem
Sonra Beyoğlu
Sonra mavi gökyüzü
Sonra yalnızlık.
Acıtmaz kanadına çarpan taşlar
Kimi yem atar, kimi taş...
Boş ver beyaz güvercin
Yalnızlıktır sana sırdaş,
Ağlamak gelir içinden; kuşlar ağlamaz.
Sonbaharlar geçer içinden
Sararır kanatların,çekilir gövden
Aşkla kabarsa da gövden
Ne aşkı tanıyan olur,
Ne anlayan olur sevgiden.
Sen ki kaç gözü yoldanın umudu,
Postacısı oldun.
Hanlardan, saraylardan,
Zeus’un parmakları arasından
Hürriyete savruldun.
Sığmazdı kafeslere beyaz başın,
Bahar uğramaz şimdi yamaçlarına
Sen sonbaharlara uçarsın,
Sonbaharlar sana.
Yanık bir ezan sesi yeter,
Kanatlanıp, minareler boyu uçmana,
Küçük kalbin denizler boyu uçmak ister.
Bilirim, siman ne martılara benzer
Nede güçlüdür kanatların, kartallar kadar.
Akşam... yalnızlığına yalnızlık katar
Parlar gözlerin, deniz fenerleri gibi beyaz güvercin.
Ağlamak gelir içinden; kuşlar ağlamaz.
Baharları, bağbanları unuttun
Fecre yükseldin kızıl kanatlarınla
Gülleri unuttu nazende başın
Sevilmeyi unuttun beyaz güvercin.
Olsun...
Yumru boğazın Yunus’un ellerinde boğulsun,
Huzurun barınağı giriftar sesin,
Ebedi aşkla, yansın kavrulsun.
Sen beyaz güvercin,
Soğuk avluların gariban kızı
Söyle bana, gördün mü böylesini ihanetin?