Güvercin Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Boyanmamalı kızıla bu gurub, seni anınca,
Yıkanmamalı güneş bu kızıl sularda,
Akşam inmemeli bir tül gibi denize göklerden,
Kanamamalı yüreğimdeki yara, atan nabızlarca,
Yorgun beden nasıl dayansın böylesi hüzünlere
Yıllarca?

Kanıyor yüreğim inen akşamlarla akşamlar boyu,
Küllenen ateşim yeniden başlıyor alazlanmaya,
Çilelerim çoğalmaya,
Üzüntülerim artmaya,
Gençliğimi tüketen bu karasevdada
Sen atlı oldun,
Ben yaya.

Ne sen duran bir menzil oldun, ne ben yolu bitirebildim,
Yıllarca yürüdüm, süründüm, öldüm,
Ne bir hana uğradı yollarım, ne bir ocağa,
Yol uzun, ben bitkin, yürek yaralı,
Yalçın kayalıklarda bir kekliktir arıyorum;
Kınalı.

Sanki haramiler kesmiş yollarımı, uğrular tutmuş,
Kuyularımı kurutan çöllerde iyi kurutmuş,
Süs için mi bağrım ateşlerde,
Süs için mi yüreğim alevlerde?
Belli ki; insaf namına hiçbir şey yokmuş
Kaderde.

Kızıla boyanmış tablolarda ibretlik öge olup kaldım,
Kızıllarım kan rengi kızıllar; öylesine koyu,
Saplanmış hançer gibi canevime karasevda,
Bir elkızıdır sayıklar dururum,
Canımı bir haberci güvercin etmişim yoluna
Uçururum.

(GÜVERCİN isimli Serbest Şiirler 'inden > 7-8/100)