Güvercin Şiiri - Özge Özgen 2

Sen şimdi o yolu tek başına lacivert çizgiler olmadan da geçersin
Hiçbir mevsimde
turuncu yağmur olmadığı gibi
Benimde mavi rüzgarlarım
yok bu şehirde

Bazen, beyaz sakallarını suda ıslattığını
ve beyninin hiçbir işe yaramadığını düşünüyorum

Hep geç kalır gibi yapıyorsun
Ve telefonda çok
konuşuyorsun mesela

Kitabı yarıda bırakıp, orgazm sesleri çıkartıyorsun
Su dökesim geliyor, ahizeye

İnanmak istemediğin şeyler olabilir
Aklın, iki dudağının arasında
mekik dokuyorsa
acilen kalbinin yerini değiştir

Belki siyah bir delik açılır göğe
Bir yağmur başlar

O an esmer bir kelimeyi hızla sokuyorum
içlik cebime

Sen burda, bekle

Belki yarına yani bahaneler bulursun
Belki öğrenirsin o ilk çizgi
yerleştiğinde yüzüne

Ve küçük nehirlerin
Büyük denizlerden tek farkı var
denk düşmek, iki çiçeğe

Benim omurgam karnımdan büyük
güvercinim
Kanat takıp baykuş
olmak istiyorum bu yüzden

Ve hala, konuşurken
Üstünde koşamadığım bir çocukluğum var
Böyle yürüyünce sızlıyor
Arada bir de okşa istiyorum
onu ve karnımı

Beni, bağıra- bağıra kalın dudaklı bir bahar akşamı doğurmuş annem

O yüzden şeker portakalına benzetirler
beni çoğu zaman

Şimdi, içimin içine yazdığı bu şiir
Kaç zarftan kaç harf olarak
çıkar sana ufalanmış
olarak, bilemem

Bilmek de istemem

Neticede serçe parmağımla bir kuşun
resmini çekebilseydim
Böyle bir şeyin üstünü karalamaktan
vaz geçerdim

Ve soğuk bir mermer taşında tek ayak beklemezdim geceyi

Sen hiç, fesleğenleri ağlarken gördün mü

Yalan olmasın

Ben de görmedim