Güvercin Şiiri - Macit Kuruçay

hava sisliydi
sarhoştu
ağlıyordu
parmaklarının arasında
unuttuğu sigaradan
rüzgâr nefesleniyordu
ince ince bir yağmur yağıyordu
ıslak saçlarımız geceye değiyordu
güvercin ille de ille
ölüm diyordu
ölüm yakışmalıydı sana
ak kanatlarına
ama daha yavruydun sen
ölüme dokunmak istiyordu güvercin
daha uçmayı bile bilmeden
ayakları titredi
tuttum sarhoş ellerinden
ölüm üşütmüştü güvercini
artık yere inmeliydi
sarıldı ağladı ağladı
gecenin sağanağa çalan gözleri ile

bu akşam güvercini yolcu ettim memlekete
içimde sonsuz bir elem vardı
belki de son kez derin derin bakmak istemiştim
iri güzel gözlerine
gördüm ki etrafında benden daha sevdâlılar vardı
trenler istasyonlarda durmazdı bazen durmamalıydı
güller yandı ellerimde
artık mevsim aşikâr hazandı

en sevdiği güvercini ölür ya birinin
daha ilk yükselmesinde tellere takılır
uçurtması çocuğun
annesi ölür ya birinin
babası gözleri önünde vurulur ya bir bebenin
içimde ki bu ayrılık vereminin
bir tedâvisi yok

(2007 siyah gözyaşı şiir kitabından)

(2007 siyah gözyaşı şiir kitabından)