Güvercin Şiiri - Mustafa Sevil

Sessiz bir akşamüzeri saldım güvercinimi göğe
Uçsun, kanatları elverdiğince yükselsin diye
Götürsün diye kırık cümleleri narin bileğinde
Bir akşamüzeri, izledim gidişini bir ürpertiyle

Issız bir akşamüzeri saldım güvercinimi göğe
Öylesine acıydı ki bıraktığı sessizliği geride
Şüphe ettim bir an, acaba hiç dönecek mi diye
Bir akşamüzeri, bakakaldım arkasından öylece

Kırgın bir akşamüzeri saldım güvercinimi göğe
Yağmurlar yağmak üzereydi bulutlardan üzerime
İçimdeydi oysa en karası bulutların, hazırdım geceye
Bekledim, gelip beni öylece sarıversin diye

Hissiz bir akşamüzeri saldım güvercinimi göğe
Baktım umutlarımı taşıyan o minik pençelerine
Kötü düşünceler düştü aklıma, kalakaldığımda yerimde
Kim bilir, döndüğünde ölüp gitmiş olacaktım belki de

Sessiz bir akşamüzeriydi, saldığımda güvercinimi göğe
İçimdeki son parça umut ile uçurdum onu bilinmezlere
Kayboldu sonra uzaklarda, uçsuz bucaksız mavilikte
Bir burukluk aradım içimde, alışmıştım fakat kaybetmeye