Güvenme Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Olmaz her zaman rengi bu alemin pespembe,
Bazan gün ortasında kapkara zindan olur,
Sen salıyı beklerken vurup geçer perşembe,
Varlıklı sandıkların anadan üryan olur.

Yanarsın, üzülürsün geçip giden günlere,
Tashih için hatalar bir daha geçmez ele,
Sen düğüne giderken belki kopar velvele,
Vadeler tükendimi ciğerler püryan olur.

Alemdeki mutluluk mutsuzluktan çok azdır,
Sanma ki her baharın ardından gelen yazdır,
Baharlarda bekleyen dertler avaz avazdır,
Gülerek oynayanlar bir anda giryan olur.

Çarkın keskin dişleri her gün bekler bir kurban,
Ölüm bin tür olsa da can çıkar hep boğazdan,
Senyarana merhemi kendin bul, kendin kullan,
Çark haline acır da sanma ki derman olur.

Bugünü feda etme meçhul yarın uğruna,
Belki yarına kalmaz yaşadığın bu dünya,
Bir rahat nefes için bütün ömrüne kıyma,
Bulduğun tatlı nefes simsiyah duman olur.

Bu alemde kar yoktur, sadece zarar vardır,
Kar ederim sananlar sadece aptallardır,
Senin karın ellerin noksanlığı kadardır,
Senin hal,n iyiyse elinki yaman olur.

Kazanınca cömert ol, cimrilik namertliktir,
İnsanı insan yapan içindeki mertliktir,
Boşa mal, mülk toplama; kevgir dibi deliktir,
Servetin el elinde savrulan harman olur.

Bu koskoca alemde bir zerreden farkın yok,
Boşta kalmış bir milsin, güvenecek çarkın yok,
Sanma ki alem senin; elsin, evin barkın yok,
Aklın sınırı aşsa hep karman çorman olur.

Barlıoğlu güvenme et kemikten bedene,
Bıçak elini keser, çivi batar gövdene,
Haydi, bu kadar aciz bedene güvensene,
Bir damlacık su bile katline ferman olur.

(MÜHÜRLÜ KİLİT ismi altında toplanmış felsefi şiirlerden > 240-242/412)