Güvenme Oğlum Kimseye Şiiri - Erhan Turan

Güvenme oğlum kimseye,
Güvenip dost edinmek ne haddine!
Sevmek, inanmak, arkadaş olmak neyine?
Bırak artık şu ahmakça hayalleri,
Kime ne olmuş, üzülmüş, ağlamış...
Sana ne!
Ne zaman görecek gözlerin gerçekleri?
Tanımayacak mısın artık bu sahte yüzleri?
Biraz dur, dinlen, soluklan bak etrafına!
Kaç defa dedin kendine,
“Güvenme oğlum kimseye!” diye...
Yüreğine ağır gelen yükün mü var?
Paylaş onu geceyle...
Bırak kendisini gecenin, karanlığın kollarına...
Haykır avazın çıktığı kadar,
İçinde taşımaya ağır gelen ne varsa...
Tek dostun olsun, dumanını içene çektiğin sigaran.
Sırdaşın olsun, tenha yerlerin kirli duvarları.
Yalnızlığın mahzeni sığınağın olsun.
Yol gösterenin olsun, bahara uçan kuşlar...

Kaç defa dedin kendine,
“Oğlum güvenme kimseye!” diye...
Dön bak bir arkana, kaç yemin, kaç söz,
Her güveninde ne acılar çektin!
Bir sen bilirsin bir de içini kemiren gerçekler...
Yeter artık, güvenme oğlum kimseye!..