Biliyordun ki son savunmanda yalnızdın. Hep de öyle kalacak. İstanbul bile “paşa terbiyene” ahkâm kesemeyecek. İstiklal Caddesi, serserilerin ve kaybedenlerin esiri olmayacak. Bu defa kaybettin, adamım! Her şey gibi bu da geçer, inan bana! Sen, kaybetmek adına indireceksin tüm kutsal kitapları. Ben, olan bitenlere tabii ki de bir anlam yükleyeceğim. Evet, bencilim kendime yüklediğim sıfatların vasfı büyük! Herkesin bir duruşu, bir yaşam dünyası vardır ya, benim ki de kaybedenlerden uzak bir yaşam kıyısına çekilmek. Ha, olmadı değil, bende de çok oldu kaybetme ikilemi. Güvendim mi? Evet, güveneceğim sonuna kadar. Ama gün geldi, siktir çekmesini bildim. Gün geldi, nefretimden sevgi yaratmasını da bildim.
Beni hor görme kardeşim
Sen altınsın ben tunç muyum?
Aynı vardan var olmuşuz
Sen gümüşsün ben saç mıyım?
Ne var ise sende bende
Devamını Oku
Sen altınsın ben tunç muyum?
Aynı vardan var olmuşuz
Sen gümüşsün ben saç mıyım?
Ne var ise sende bende
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta