Güven Kayması Şiiri - Derin Akkurt

Beni kendinden mahrum bırakmakla tehdit ettiğin gün
ne kolay dökülüvermişti sözler dilinden, bir düşün!
Her şey o saniye önemini yitirdi.
O andan itibaren var olan güvenim bitti.
Sen sebep oldun hayattan soyutlanmama.
Önce hayallerimden, ardından renklerimden...
Seni çıkardığım zaman ne kaldı bizden?
Bir çırpıda sildin verilmiş sözleri.
Boynu bükük ve yarım kaldılar.
Aramaya çıksam, çabalasam,
bir menekşe kokusunda bulur muyum yeniden bizi?

Ben kasvetli bir haletiruhiye içinde karma...
Ben sende açan bir nilüfer...
Sen beni karanlığa çeken bir bataklık...
Güvendiğim birçok insan konusunda yanılmıştım
ama senden gelen darbeyi inan hiç hesaba katmamıştım.
Hayal kırıklığım olup kara defterime geçince,
başın göğe mi erdi hançeri sırtıma geçirince?
Seni baştan uyarmıştım; beni çok üzdüler demiştim.
Heybemde derin acılarla gelmiştim.
Ve payına düşen güven sana bağlı dememiş miydim?
Hatırlasana!
Hafızanı zorla biraz!
Dememiş miydim?

İçimde kanlı bir tortu bıraktın.
Ceviz kabuğunu doldurmayacak nedenler için
benden yüz çevirdin.
Geçmişine kırgın bir kız çocuğu olduğumu bir bilen sendin.
Pusulam olan kalbim yolunu şaşırdı.
Çıkmaz yol olduğunu bile bile seni karşıma çıkardı.
Sığdıramadım merhameti taş kesilmiş kalbine!
İnanmak istemedin üzüldüğüme.
Yerin yedi kat dibinde güven kayması da yaşadım sayende!
Zaman durdu şimdi.
Güvendiğim dağlara kar yağdı.
Bir kar sessizliği kapladı dört yanı.
Kalbimde eskilerden kalma hüzünlü bir hicaz...
Yoruldum etmem artık itiraz!

Renklerimden sıyrıldım.
Sözünden dönen sendin!
Benden çabuk vazgeçtin!
Nefesini tüketmeye değmez!
Sildim artık bize dair ne varsa...
Bilirsin, giden güven geri gelmez.
Boşa gitti onca çaba onca emek…
Artık baştan başlamak mı?
Sana bir daha güvenmek mi?
Unut bunları artık çok geç!
Dünyaya bir daha gelsem,
sana çıkan hiçbir yola girmem!
Girmem!