Ben ıslanmış zarfların keskin karanlıklarından doğdum, gülsem kırılırdı pencereler. Boynum kırılacak diye yaşardım hep, boynum kırılacak, kırılacak ve göreceğim kaç bucaktır kalbim. Biliyorum göğüs kafeslerimin yırtıklarından sızılıyor cinayetler, gümrah şamdanlıklar da ordan. Biliyorum tabancam düşman elinde, usumu aldırdım. Bir hiçliğin avucunda yapı arayarak göynüyorum şimdiyse. Zamaniyse bölünür sofralarda taşınmaz kavgalar da. Bölünür can diye kutsadığım , parmaklarımla gösterdiğim o uzak ufuk da. Çünkü bölünmezlik gavurellerine kıskandırmaz bizi. Kör kuyulardan kurtarmaz bizi . Ama bu değil, değildir hakikat . Yaşıyorsak: camekanlara, bu kekre çağa, modern yüreklere sakındırmak içindir aşkı. Kavgamız bu ,yıllanmasın kalplerin şarapları. Rüzgarlar doysun benim sevgilim sesime. Haydi fırlayın ve doğurtun kırlanmış zihinleri , kulakları bir ninniyle doyurtun. Uyansın kalp dediğimiz kavga . Uyansın çocukların aç mideleri bizim aşki nefeslerimizle.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta