Gururunu Yık da Gel Şiiri - Ahmet Kurnaz

GURURUNU YIK DA GEL.
Kır artık yüreğinin paslanmış zincirini,
Nazlı bir ırmak gibi,baharlara ak da gel.
Yüreğimde saklısın,bilmezmisin yerini,
Aç da gönül gözünü,buğul buğul bak da gel.

Yıkılsın bütün dağlar,kısalsın mesafeler,
Sana ulaşmaz ama,feryadım göğü deler.
Bir sabah kapım çalsan,neler vermezdim neler,
Kimseye görünmeden,habersizce çık da gel.

Ne olur gel,gözlerim uzaklara bakmasın,
Benim ruhum erisin,senin yaşın akmasın.
Düşünme ki yokluğum,düşlerini yakmasın,
Sen bir kıvılcım olup,yüreğimi yak da gel.

Bilsem ki geleceksin,ömür boyu beklerim.
Ve hatta bu ömüre birkaç ömür eklerim.
Yurdum yuvam kalmasın,parklarda pineklerim,
Hayal et,hayalimi,gözlerine tak da gel.

Gel gözlerim görüyor,dillerim dönüyorken,
Hayatımın ışığı, körelip sönüyorken.
Gelsen neye yarar ki mezara konuyorken,
Geleceksen şimdi gel,gururunu yık da gel.