Kibir Şiiri - Umut Engin Deniz

Kibir çıktı rutubetli yuvasından.
Haykırdı pişmanlıklarını kör bir kuyuya.
Kova kova boşalttı içindeki gerçekleri.
Bir deprem gibi sarsıldı.

Son sözleri yankılandı bulutlar arasında.
Yağmur oldu yağdı kurumuş topraklara.

Bir tohum fışkırdı yerin yedikat dibinden.
Dinledi aşkın musikisini en derinden.

Yaprak yaprak çoğaldı çevresinde,
oldu sonunda yeşilden koskoca bir kitle.

Yavas yavaş bıraktı sırtına zehrini.
Bir daha dönmemek üzere gitti…

Şimdi, sonsuzluk aynasının tam karşısında.
Yüzleşti yüzünle, müjdelendi huzur.

Birdenbire irkildi,
aydınlandı düşünceleri birdenbire…
Sarıldı, sımsıkı kucakladı mistik dünyayı.
Uzandı ulaşılmaz sandığı yüksek makama.

UNLBBCN
2008