Gururlanma ey insan Şiiri - Kemal Tekir

Gururlanma ey insan,
Üryan geldin,Dünya'ya.
Yoktu adın,sanında,
Ünvanın,makamında.
Sarıldın bir kundağa,
Başladın ağlamaya.
Muhtaçtın her konuda,
İlgiye,alakaya,
Desteğe ve bakıma.
Anan,baban pervane,
Döndü hep etrafında.
Her türlü ihtiyaçta,
Oldular hep yanında.
Çocukluğun,geçliğin,
Geçti bazen zorluklarla,
Sınamayla,sınavlarla.
Gelişimine onlar,
Bulundu hep katkıda.
Büyüdün yıllar sonra,
Atıldın hayatına,
İş,güç meslek sahibi,
Oldun yıllardan sonra,
Evlendin belki sen de,
Karıştın çoluk,çocuğa.
Zamanla yaşantında,
Kaydettin çok aşama.
Kavuştun bazı ünvanlara,
Yetkilere, makamlara,
Bazen şöhrete,şana,
İşin de yaşantın da.
Sahip oldun az veya çok,
Mala,mülke,paraya.
Bir kısmı atalardan,
Geçti sana mirasla.
Sahip olduklarına bakıp ta
Kibirlenme,gururlanma,
Sakın ha mağrurlanma.
Kibir gurur yakışmaz,
Kamil olan insana.
Yakışır kibir,gurur,
Lanetlenmiş şeytana.
Sahip olduğun her şeyin,,
Maliki,haliki Allah tır unutma,
Rızık O ndan gelir sana.
Yat kalk şükret Allah'a.
Kiracısın Dünya da.
Bazen bir doğal afet,
Gelip çattığın da,
Yer ile yeksan olur,
Sahip oldukların da.
Sil baştan sıfırdan,
Yeniden başlarsın hayata.
Uyan insan uyuma,
Gaflete dalıp durma.
Acı,tatlı sürprizler,
Bekler seni hayat ta.
Emr olunduğun gibi,
Dürüst ol her konuda,
Sakın ha insanlara,
Üstünlük taslama,
Yenik düşme,nefse,hırsa,
Kibire ve gurura.
Alma mazlum ahını,
Çıkar birgün unutma.

Kemal Tekir
(Eğitimci,şair,yazar)