Gurur ve Sürur Şiiri - Suna Onur

kederler besleyen evimdeyim artık...

kayıp sokağın anahtarını aramaktan
yorgun gölgem büyüyor duvarda
siniyorum odamın sessiz en köşesine
sobam sönmüş, üç boyutlu üşüyorum...

kirli bulutlar sarıyor etrafı
turkuaz bir gurur krizine giriyorum
turuncu o sürur geçiyor kapımın önünden
inanmıyorum...

karanlıkla yağmalanıyor yalnızlık
bir boşanmadır başlıyor yukardan
çalkalanıyor hıçkırıkları göksel yetimlerin
yağmalanıyor sonsuzluk...

çözüldükçe çözülüyor hazanın hüznü
topraktan mor bir ispirto kokusu yükseliyor
esrik taneler vuruyor cama
ayyaş yağmur adını sayıklıyor...

isminle kendi iplerini çekti damlalar...

göğün koyunda
durdukça belirginleşti her şey
yıdızlar çekildi, çekildi ay
yapışkan bir gece kaldı geriye...

verev vehimler savuruyor külleri
rüzgar sesiyle korkuyorum
kapıyı açıyorum bağrımda gurur
elinde anahtarla karşımda sürur...

(30.11.2004/İSTANBUL)