Gurur ve Aşk

konuşamıyorum….yine suskun kaldı dudaklarım, kalbim bas bas bağırırken…ne zayıf insanın duyguları, öfke değil aşk…olamıyor…gurur yenemiyor özlemi işte böyle zamanlarda…yine buradayım…genişçe bir kavis çizmiş olsam da bu sefer, o kaçınılmaz açına yakalandım…o kadar eminsin ki beni ayartacağından ve o kadar da haklı….zamanı, mekanı belirsiz ama mutlaka olacak olan güneş tutulmaları gibi, dünyayla benim arama giriyorsun…buz gibi dudaklarını, çatlamış, hatta parça parça ayrılmış, her oyuğun içinde binlerce ızdırap mıhlanmış ve tekrar kanamasın diye üzerleri kabuk tutturulmuş dudaklarıma değdirerek….
ne senaryolar üretmiştim oysa, ne olasılık hesapları yapmıştım bu kez tuzağına düşmemek için….gözlerini gördüğüm an altüst oldular…çoğu zaman ne dediklerini çözemediğim gözlerin…korktuğun anlarda bir kalkan örüyorsun gözlerine, her türlü duygudan yoksun ifadesizce bakıyorsun o zaman…ne sevinç, ne üzüntü, ne pişmanlık, ne gurur…siliveriyorsun gözlerini, baktıkça dümdüz bir ufuk çizgisinden başka bir şeyi andırmayan iki nokta…zaten bir o kadar da uzak oluyorsun o zaman….

Ben de Andy Warhol gibi yıllardır aynı konserve kutusunu mu çiziyorum ne?
yıllardır bitiremedim çizmeleri seni…güneşe koydum, parladın gözümü aldı yansımaların…. karanlıkta bıraktım, orada olduğunu bile bile yokmuşsun gibi …gözlerimi kapatıp çizdim seni…daha da belirgindi sınırların benim gözümden yansıdığında… içini doldurdum çıtır çerez umutlarla, birer birer harcayışını seyrettim, ben, rakımı mezesiz içerken, sen, sevdaları bir bir tükettin …sen hep aynıydın bunca zaman aslında…benim sana yükleyip kaldırdığım anlamlardan bihaber….yalın bir hikaye gibiydin, ağdalı kelimelerle süslemeye kalktım seni….genzime yapıştın….
sen yeni mekanları keşfe çıkacağına, başka insanlarla aynı mekanlarda, yeni heyecanlar aradın yıllarca….ben de seni…. aynı teneke kutuda….
ben bulamadım, ya sen?

Güneşin Kızı