Gurur, Umut ve Gözyaşı Şiiri - Suna Doğanay

Göz yaşlarım hiç dinmeyecek sandım,
İlk oyuncağım kırıldığında.
Ama bir gün susuyor onlar da.
Yeni göz yaşlarıyla tanışınca.

Resmini çizdiğim rüyalarım
Henüz keşfedilmemiş bir limanda
Demirlemiş duruyordu gözden uzakta
Dün kadar yakındı beyaz gemilerim, umudum
Kör bir gururun içinde sayfa sayfa

Gökyüzünden koparılmış, ağlamaklı bir yıldız
Çoktan unutmuştu gideceği limanı.
Yakılıp kavruluyordu gelgit duygular.
Korkudan sürünürken akşam sefaları.

Papatyalar, begonyalar, ramp ışıkları
Kararsız buluşan ırmaklarla gözyaşı
Aynı sahneden geçip gittiler sırasıyla
Kükreyerek ateş solurken bir kızıl şövalye

Kıyısız ırmaktı yaşamak, şimdi anladım.
Ne oyuncaklar kırdık, neler kaybettik…

Gezinip dururdu hep başımızın üstünde
Oyalayan bir yaygara gibi; gurur, umut ve gözyaşı
Bir dağ ki varılmayan yuvasız kuş, ya da kabaran deniz
Hangi yönde arasam, kopuk bir zamandı ulaşılmayan

Gurur, umut ve gözyaşı, her biri kendi savaşında
Aynı suyun, aynı toprağın çilekeş yolcuları
Hepsi yorgundur ilkleri tattığında
Birbirine dost muydu, düşman mı, belli değil
Yoksa sevinç mi, gözyaşı mı, o da belirsiz.

Kol kola yürürler kucağında adsız seferlerin
Dikenlere, güllere, oyuncak bebeklere
Bir pamuk tarlasına, geçmişe, geleceğe
Hiç bitmeyecek bir yolculuğun kanatlarıyla

Çünkü umut yoksa, yoktur gelecek
Gurur eşi gözyaşının, umut ise ikizi.