Yokluğunun meyhanesindeyim
Hüzünden birkaç dem daha alıyorum
Dibini sıyırıyorum sözde mutlulukların
Kulağımda bana söylediğin birkaç kelime
Ve ben sana satır satır fısıldıyorum,gururumun mahkemesine hakaret sayılacak türde
Serseriyim ve her sokak başı boş olur bu saattte
Bir gölge gibi peşimi bırakmaz hasretin
Umutsuzluk denen hayalet kovalarken
kendimi karanlığa mahkum sayıyorum
Parmak uçlarım bulanmış kalemimle öldürdüğüm senin mürekkebine
Ve susuyorum aslında durmak bilmeyen çığlıklarıma
Yüreğim hırpalarcasına zaten hasarlı göğüs kafesimi
Bilmem sondan kaçıncı nefestir bu aldığım
Gözyaşlarım süzülür bir zamanki güldürdüğün yüzümden
Panzehiri yoktur kanıma karışan sensizliğimin
Ve gözlerim kapanınca ilan edecekler aslında gidişinle durmuş kalbimin getirdiği ölümü
Kayıt Tarihi : 6.4.2020 09:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!