Gurur Şiiri - Halil Cengiz

Bil ki; bazen aptalca bir gurur,
Yıkar geçer, can evinden vurur.
Senden geriye hiç bir şey kalmaz;
Ne dizde derman, ne de gözde nur.

Bil ki: bazen aptalca bir gurur,
Kalır, gönlünün içinde kurur.
Vakit çok geçtir, ölür gülüşler,
Sesler kesilir, saatler durur.

Bil ki: bazen aptalca bir gurur,
Bir küçük günah, bir küçük kusur;
Hapseder ruhunu dehlizlere ,
Bu makber, kendi kazdığın çukur.

Bil ki; bazen aptalca bir gurur,
Ne şevk bırakır ne de bir huzur.
Kanar, yüzüne çarpılan taşlar,
Temizlemez, vicdanını yağmur.

Bil ki; bazen aptalca bir gurur,
Alev alev yangınlarla soğur.
İlk yoldan çıkış, Adem'le başlar,
İnsan; biraz toprak, biraz çamur.

Bil ki; bazen aptalca bir gurur,
Bakar aynalardan, mağrur mağrur...
Kalır ardında mağlup dövüşler,
Gururun er-geç, katilin olur.