Gurur Şiiri - Selma Kartal

İncitilebilinir yanlarımı sevenler,
inciterek gittiler..
aslında hep ben gittim.. bu cümleyi söylemek okşuyor aklımın kalbine giden damarlarını..
Nedeni çok basit! bilirsiniz işte çocukların mahalle kavgalarını..
her kavganın ardından eve yüzleri dağılmış bir şekilde geldiklerinde anlatırlar tek tek olanları
nasıl kavga etiklerini
yumruğu diğer çocuğun gözüne nasıl indirdiklerini..
Gururla! !
Evet ben dayak yedim ama çelme taktım o piçin ayağına..
yumruk da attım,düşürdümde üstelik.. Hiç ağlamadım!
Onu görmeliydin ama.. nasıl da ağlıyordu oracıkta..
Kalbim savunmasıyla gururlanan çocuk gibi oluyor terkederken..
Ne kadar delik deşik olursam, o kadar büyük oluyor darbem..
Sonra,
Kuvvetli bir tokat atıyorum geçmişine..
Birde gülüyorum sevmediğimi söylerken yüzüne..
ben gülerken ağlıyor ya karşımda öylece..
gurur duyuyorum kendimle..
Son anda da olsa başım dik oldu
ve gururum hiç olmazsa tekmelenmedi diye