Gürpınar'da Gün Batımı

Gürpınar sahilinde el-pençe durdum, benden çıkan kocaman ah ile
Bütün kızıllığıyla göğe yansıyan
Güneş'e
Ah
Ömürden akıp giden
Gün batımları
Acı olur
Ey
Gülüşünü çocuklardan alan
Kız doğuran
Oğul doğuran
Buğday tenli kadın
Mavi atlas döşeli gökyüzünde
Sessiz cığlıklarla
Uçan
Yorgun martı kanatlarından
Gün batımları
Kırık bir hüzündür, taşkın bir çığlıktır, çırpınan bir acıdır

Acılarım, hüzün dolu gözlerimde asılı
Ateşten bir nehir akıyor içime
Akıyor
Acı, acı
Dalgın gördüğüm şu akşam
Derinden
Hüzünlü
Telaşlı bir katre gözyaşı
Hasret taşyan özlem dolu, yağmurlar gibi sarmış göğün yüzünü
      
Buğday tenli kadın, tutuver ellerimden, bak sahile hüzün akıyor
Dalgalar acı dolu şarkılarla
Kumsaldan
Kopup giden
Güneş'e ağlıyor
On beş milyon insan, acı dolu yaşam şahit buna

Şiir bakışlı kadın, bak yine devriâlemi dolaşan
Bir güneş daha
Zamansız ve apansız batıyor
Şu ömrümde
Yüzüm gülmedi
Hiç
Yıldızlara yükselen
Zaman
Bir daha yine kararıyor
Birazdan rengârenk ışıklar yanacak
Ufkunda
Güneş'in battğı
İnci gerdanlı boğazı
Uçuk mavi denizi
Adalar'ı
Halic'ı
Gece güdüz demeden
Seyrüsefer yapan
Beyaz güverteli yük ve yolcu gemileri olan
Beni benden alıp
Virane eden
Şu mega kentin
Yalnızlık dolu sokaklarında
Kanatları süt beyaz
Martıların eşliğinde
Çatlayıncaya kadar ağlıyorum
Yedi tepeli İstanbul duysun beni, şu şubat ayın ortasında

Mehmet Çobanoğlu
19.02.2024
Gürpınar