Gürgür Dede Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Herkes gibi bir anneciğim, bir babam,
Birer de dedeciğim vardır onlardan.
Dedelerim çok yaramaz, yok oldular “Sobe’de,”
Beklerim her zaman,“Ce” desinler bu âlemde.
Yaramaz dedim ya onlar, hiç bunu demediler,
Çok oldu gitti ikisi, daha da gelmediler.
Ben de, torun isem, onlardan az değilim,
“Çocuklara sülaleyi tanıtmalıyım” dedim.
Bir dede anasından, bir de benden bellettim.
Bir de “Gürgür Dede” dedim, methettim!
Artık hep karanlık, yağmurlu şimşeklerde,
Gürleyip geliyordu gökleri, “Gürgür Dede.”
Yapışacak bir yer ararlarken her yerde.
Geldi, “Gürgür Dedeleri” artık hiç gitmedi.
Koca adam oldular da, bu hala bitmedi.
Ben severek gür gürledim, tabiatı severim!
Çok korkacaklarmış onlar, nereden bileyim?
Korksalar da korkacak yeri yok ki, bunun,
Ölüm gibi, “cennet” gibi, kurtuluşu yok o’nun.
“Gürgür Dede” sülaleden; eli öpülmez onun,
İlk duyunca sevilmiyor, çaresi yok hiç bunun.
Ama şimdi, onlar da benim kadar oldular.
Belki çocukları severler de, anlatırlar; dedeyi,
Öğretmeden evel Kuran’ı, söylerler “Gürgür Dede’yi.”

Kur’an, biraz büyütür bizim “Gürgür Dedeyi.”
O, tarif ediyor, çok karanlık bir “geceyi”.
Hiç kimse göremiyorken karanlıkta bir yeri,
Şimşeklerde bir anlık bahsediyor, görmeyi,
Gidince aydınlıktan, şimşeklerin ışığı,
“Hayatı anlayan, tek başına, kalıyor “Hakk’ın Aşığı.”