Gürela Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

her iklim kendince yaşar aşkın töresini
kendi kavlince gürela
bilesin ki bu serüvende ne yağmurumuz aynıdır
ne rüzgarımız ne de bulutumuz
lakin aynıdır umudumuz...
senin gözlerinin ateşi
benim de parmak uçlarıma dizilen şiir huyludur
aynılığı bundandır yangınımızın...
ateşimi körükle harela
ateşte arınayım su sende kalsın
ver gözlerinin harını yüreğim dününü yaksın
sonrada kendi yansın suyuna hasret
külüne sarınsın...
sen orda bir tomurcuksun
patlayıp açacaksın rengahenk yüreğini güneşe,
ben üşüyeceğim burda...
sana yaprak olamadım diye sana dal...
yinede ben sarıya çalarken sen al be al
bu imkansız sevdamıza aklımız lal...
gel gözlerinle ümide ateş sal
yoksa bizi susmalar ayıracak
kan susarsak pıhtılaşacak...
ellerim diyorum rengini yitirecek,
yetiştir bahar pınarı parmaklarını
yetişirse kuraklığı dinecek...
gelirsen eğer yaşımı ağzıma alıp,
kırk yedi kere tüküreceğim yere...
yaşımı yaşınla toplayıp böleceğim ikiye
bu bölünmeden biz çıkalım diye...
nasılda bir çabadır bu
biliyorum külliyen nafile
çırpınıyorum ya sen ona bak bile bile
umut bu ölmüyor
ah keşke kolay öle...