Gurbettesin Şiiri - Kürşat Sungur

Göğsünde gürültülü bir tren istasyonu
İner biner yolcular, herkes kendi yönüne
Kimi umut içinde, kiminin hazin sonu
Kader feneri yanıp  düşüverir önüne

Fenerin ışığında aydınlanan yolların
Üzerinde bir buğu, sonunda sis ve duman
Çaresiz yürür gider, boz bulanık suların
Akıp gitmesi gibi  yatağında bir zaman

Yatağında bir gece  huzurlu uykusu yok
Karabasan misali  bir garip hikaye bu
Çölde güneş, dağda kar ve okyanusta su yok
Bu nasıl bir yokluktur, ne biçim sermaye bu

Sermayesi  sırtında  bir yığın  düşüncedir
Durmadan dinlenmeden taşımış senelerce
Bir beşik sallar gibi, sallamışta nicedir
Uyutamamış sanki  ruhunu bir tek gece

Ruhunu esir alan  pervasız hayatlardan
Fener aydınlığına hasret kalmış gözleri
Sonu gelmiş yolların, yüzündeki hatlardan
Anlaşılır, gitmiştir, bu tren dönmez geri

Dönmez geri bir tek an  ve artık senin değil
Mazinin raflarında çoktan aldı yerini
Koskoca bir gurbettir, dünya son durak değil
Her seferde bir derde açarsın gözlerini

Gözlerinde bir derin hülyadır her mutluluk
Varmak istedikçe sen, uzaklaşır ve gider
Sonsuz bir serüvendir, bir oyun bu yolculuk
Tren durur aniden ve oyun orda biter