Gurbette Üşür İnsan Şiiri - Ali Havan

Mendilimin içinde sakladım kınaları
Gözyaşı çeşmesinin suları yetmez bana
Körlerin çarşısında kırdım tüm aynaları
Bu cüzzam diyarında ecza kar etmez bana

Münzevi sokaklarda yürüdüm adım adım
Sevdaları kuşandım hasrete inat diye
Sezdirmedim kimseye senin için sakladım
Avuçlarımda tuttum bir ömür hayat diye

Her vardığım şehirde karşılardı gözlerin
Ne gurbeti yaşadım ne vuslatla tanıştım
Yüreğimde ok gibi saplı kaldı sözlerin
Dört mevsim paslı hüzün en çok güze yakıştım

Ya gurbet kahrı bitsin ya tükensin bu hasret
Hayalet gibi gezer odalarda sefiller
Keder sofralarında bir gölgeden ibaret
Su yürüsün toprağa solmasın karanfiller

Sevgi sözcüklerini mahkûm eden dudakta
Her mevsimi kış olur gurbette üşür insan
Zamanın kıvrımları tükenirken bardakta
Dumanın buğusunda dalar düşünür insan

Düşler solar yıkılan hayalin enkazında
Kursaklarda hevesler yarım kalır nihayet
Gözyaşı tarlasının en keskin ayazında
Yürekler buz tutardı ağlamasaydı şayet
İstanbul/2019