Gurbette Bir Ölüm Şiiri - Haşem Baygümüş

Bir gurbet şafağında
sessizliğin öfkesiyle sarsılırım
hep aynı berzahta uzayp giden
delik deşik uykulardan efkarlı uyanırım.
Düşüncelerimde renklerin en karanlığı
düşüncelerimde siyah lekeli beyaz haritalar
kaybettirir bana müşkül adresleri.
Hicranın hudutlarında hazin şiirler yazarım;
yalnız, suskun, uzun, kısa
hırçın ve sakin.
Mısralarda bir gemi yanaşır
vuslat limanlarına
seninle teselli ederim tereddütlerimi
gerçeklik libasıyla örterim hayallerimi.
Firakında yandım merhale merhale
beni bu yangınlar tutuşturdu
ben bulutlara yazdım suretini
ve yağmurlar düşürdü beni bu hale.
Bu gurbet böyle uzayp gider mi
kötü zamanların karanlığında
bu gece hep böyle
sokaklarda mı sabahlayacak?
Bu yürek hep mavi içip içip
kırmızı mı kusacak?
apaçık, gizli...
Şöyle diyordu bir deli:
Gül sanmışım şimdiye dek
bana atılan bütün dikenleri,
Benim bir şeyim yok
asıl İstanbul deli...