Ezansız geçen günlerin acısını,
Çan sesini duyanlar bilir.
Herkes değil,iman ile
İmama uyan bilir.
Düşmeye görsün insan,
Gurbete...
Düşmeye görsün insan,
Camisiz,minaresiz memlekete.
Ezik ezik dolaşır insan,
Hani kiliseler arasında,cami bul
Selvi selvi minareleriyle,
Canlanır gözümde İstanbul.
Çan sesleriyle uyanınca,
Pazar sabahı;
Nasıl özlüyor insan,bilseniz
Hayye alel selahı.
Gurbette bir başka,
Özlemek ezan sesini.
Duymak,dinlemek ister insan
Durdurup nefesini.
Duyabiliyorsa kulaklarım,
Günde beş vakit ezan sesini,
Nesini seveyim başka,
Şu hayatın nesini.
Ne şundandır,
Ne bundandır.
Durmadan tez döndümse vatana,
Ezan sesinin yokluğundandır.
(05.05.1965)
Feyzi KanraKayıt Tarihi : 14.2.2009 20:37:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!