Gurbette Bayram Şiiri - Abdulkadir İlyas

Güneş varmadan sokağa bir ışık yanar,
Sabah ezanıyla başlar gurbette bayram.
Bir pantolonla gömleği süsler çoraplar,
Küçük, soğuk bir odadır gurbette bayram.
Bayram kokar camilerin tenha köşesi,
Namaz bitince insanın kaçar neşesi.
Hasret çeken gönüllerin gelir küsesi,
Ne heves ne de umuttur gurbette bayram.
Babam düşer hatırıma; sabır dilerim,
Anam gel diye yalvarır; acı çekerim.
Herkes ağlar ben halime güler geçerim,
Buğulu cama kazınır gurbette bayram.
Bir zil sesi beklerim hep gelse kapıdan,
Sevinçle kalksam yerimden kaçsam aradan.
Dönmesem bir daha geri olsam sıradan,
Beni bende kaybettirir gurbette bayram.
İçimden deryalar geçer suyu arayan,
Dindirmeye gücüm yetmez kalbim kanayan.
Yârim de beni özlemiş, ben yâre hayran,
Derinden beni yaralar gurbette bayram.
Bu bayram da geçti böyle sessizim yine,
İsyan demek yaraşamaz şükrüm bu güne.
Biter keder gelir neşem elbet bir sene,
Tabutumda bir busedir gurbette bayram…