Gurbette Akşam Şiiri - Nurettin Sevim

Sönerken yavaş yavaş güneşin ışıkları,
Bir gül gibi güneşin rengi solmakta.
Gölgeler kapladı sokakları,
Dağların ardından güneş batmakta.
Karanlık; kızaran ufku sarmakta.
Bir hüzün doldu kalbime.
Belli ki, yine akşam olmakta.

Seyrederken güneşin batışını,
Karanlıklar çöküyor yüreğime, perde, perde.
Dertliyim yine bugün.
Ellerim ceplerimde,
Dolaşıyorum üzgün, üzgün.
Bir aşağı bir yukarı.
Dilimde yanık memleket şarkıları.
Yalnızım ben koca şehirde.

Gittikçe derinleşir saatler.
Başımda, dinmeyen şehrin uğultusu.
Sokaklarda gölgeler,
Bazen aç, bazen susuz.
Beni alır, gecenin korkusu.
Birer, birer.
Kapanır bütün perdeler.
Ne bir insan, ne de bir ses duyulur.
Sessizlik oldukça ilerler.
İnsanlar uyur.
Bir ben çaresiz, bir ben uykusuz.
İçimi kaplar yalnızlık duygusu.

Tam tefekkür zamanı, zifiri karanlıkta.
Odamda bir sessizlik.
Benim gönlüm hasretinle yanmakta.
Bir ses bozar ıssızlığı,
Hazindir her gece bu pek.
İşte ben bu saatlerde tadarım yalnızlığı.
İlerde ulur bir köpek.

Yine dertli geçirdim geceyi.
Ağlayıp inleyerek.
Gözlerim yaş içindeydi.
Kalbimi dinleyerek.
Hasretle bekleyerek.

Kalktım pencereden dışarı baktım.
Tan yeri ağarmakta.
Aydınlık, gecenin karanlığını boğmakta.
Yeni bir gün başlıyor.
İnsanlar uykudan uyanmakta.
Artık, beklediğim sabah olmakta.