Gurbetin Yükü Şiiri - Nurgül Ankara

GURBETİN YÜKÜ

​1993’te düştü yolum,
Kader, elimi tutup bilinmez bir kapıya itti.
Arkamda tozlu bir köy yolu ve tanıdık sesler,
Önümde yabancı diller, yabancı yüzler,
Yabancı bir hayatın soğuk taşları vardı.

Uçağa giderken,
Pencereden el eden annemin gözleri hâlâ yanar içimde.
Bir damla yaş düştü toprağa o gün;
Anladım ki,
Bazı ayrılıklar, insan daha gitmeden başlar acıtmaya.

Çocukluğumun sesi sustu bir anda,
Babamın ağır ama güven veren adımları kaldı ardımda.
O günden beri ne bir omuz aynı sıcaklıkta,
Ne bir akşam yemeği aynı tatta.
Gurbette sofralar bile gölgeli ve yalnızdır insana.

Yol uzadıkça içim daraldı,
Her kilometrede bir hatıra kaldı geride:
Sokak çeşmesi başında gülüşen çocuklar,
Yaz akşamları duvar dibindeki sohbetler...
Hepsi bir bir koptu yüreğimden giderken.

Gurbet...
İlk başta sadece uzak bir mesafe sandım,
Sonra öğrendim:
Gurbet, insanın kendi sesini bile yabancı duyduğu yerdir.
Aynaya bakarsın, yüzün sende ama bakışların değil,
Sanki bir başkasının hayatını taşırsın omuzlarında.

Gece olunca daha da çöker acısı,
Karanlık büyür, oda küçülür,
Yatağın bir yanı hep boş kalır.
Bir anne duasının eksikliğini,
En çok uyuyamayan o uzun geceler anlatır.

Her sabah işe giderken,
Elim cebimde üşürdü;
Sadece soğuktan değil,
Tutacak bir elin o yakıcı yokluğundan.
Kalabalığın içinde kayboldum yıllarca;
Binlerce insan vardı ama,
Bir tanesi bile "evim" gibi değildi.

Postacı her geldiğinde umutlandım,
Memleketten bir mektup, bir selam bekledim.
Ama bazen sessizlik geldi kağıt yerine.
Gurbet sadece özlemi değil,
Kayıpları da içirir insana, yavaş yavaş.

Yıllar geçti...
Saçlarıma gizli gizli aklar düştü,
Ellerim çalışmaktan sertleşti.
Ama içimdeki çocuk hâlâ memleket yollarında koşar.
Çünkü insan nereye giderse gitsin,
Çam kokusunu, toprak kokusunu,
Bir de annesinin o sıcak gözlerini unutmuyor.

Şimdi dönüp bakınca 1993’e,
Sanki iki hayat arası bir kırık köprü o yıl.
Bir yanım hep orada kaldı,
Diğer yanım hâlâ gurbette yarım.
Ve anlıyorum ki:
​Gurbet, geri dönebildiğin yer değil...
Hiç bırakamadığın içindeki yarandır.