Gurbetin Son Şiiri Şiiri - Mesut Arslan 2

Ve yangın koyarım adını
Eski bir sandalyede yazarken
Gurbetin son şiirini
Hüzünleri sıralarım ardı ardına
Neşeli bir ilham gelmedi zira
Kan kokan bozkırlarda
Bir kıble seçerim illaki
Sonra şiire durur tüm yazdıklarım.

Ve yangin koydum adını
Her seherini gördükçe sabahın
Herkese tuhaf bana aşina
Yalnız ağlayanların lüksü olan
Ezandan sonraki tuhaf aydınlığın
Tek tek atıyorum odunları
Bir bir tutuşsun diye yanlizliklarim
Sek yazıyorum son şiirini gurbetin.

Sağır gecelerin kalabalık yalnızı
Kaşımaktan göz göz açılmış yaralar
Taşmış ve ağır kokan bir kül tabağı
İki büklüm, o eski sandalyede
Tabiri caiz çürümüş bir ruhla
Yazdıkları rahat okunur diye
Gönül koyma o ruh fakirine
Yangından sonra seni yazacak
Kim bilir..