Gurbetin Kemendi Şiiri - Nebi Ünler

Gardaş, hani derler ya, kendini bil kendini
Ancak düşen bilirmiş, düşenlerin derdini…
Yine Kozan’a uzak, Aşiyan’sız sefilim,
Şiir gevşetir biraz gurbetin kemendini.

Korurum mesafemi, rastladığım her cana
Yabancı gülşen için, kapılmam heyecana
Ere de kadına da, “Şiir Dostu” hitabım
Yalnızlık, ben ve gölgem, müptela sırlı cana!

Yalnız yazmak kendinle dertleşmektir aziz dost
Demli çay ve sigara, meşverettir aziz dost
Gurbetin kemendi var, boynumuz da, hayat zor
Aşiyanlı hayaller, hislenmektir aziz dost.

Kozan’sız Aşiyan’sız, iç acıtan gerçekler
Acaba kurumuş mu bensiz kalan çiçekler?
Oraya yolu düşen, davetsiz birkaç dostum
Koca ceviz altında bensiz mi içecekler?

Gurbetin kemendi od, içten yanan mağdurum,
Erim erim erirken, şükret canın sağ durum…
Her cgecenin sonunda, güneş doğar mutlaka,
Tanrı’dan kesme umut, sabret Yılgın Yağmur’um…

Aşiyansız, 21.05.20 – 00.49 Y.Y.