Gurbetin Gölgesinde Şiiri - Gürkan Aykut

Gecenin karanlığına sığındım,
Elimde bir valiz, içimde derin yaralar.
Gün doğarken kalktım yola,
Geride kaldı köyümün avlusu,
Taze ekmeğin buğusu,
Dizimdeki yaraları sarıp sarmalayan annemin sesi.

Şimdi betonlar arasında,
Rüzgâra kulak veriyorum her sabah,
Sanki bir göçün türküsünü fısıldıyor.
Yokluğun bin türlü yüzü varmış,
Suskunluğumun kilidini kıran bir hüzün.

Orada, toprağın çatlaklarında filizlenen umutlar,
Burada, hayatın acımasız gerçeğine gömülmüş hayaller.
İçimde bir tedirginlik:
Dönebilmek mi daha zor,
Yoksa unutmak mı yarım kalan bir sevdayı?

Gözlerimde tüten o eski günlerin hatırası,
Ayrılık diyorlar adına,
Oysa her ayrılık, dönmeye yeminli bir özlem değil midir?
Ekmeğimi kazanmak için kazandığım yorgunluk,
Her akşam, sakladığım birkaç satır şiire sığınıyor.

Yüreğimde hâlâ
Toprak kokulu eller var:
Babamın nasır tutmuş avuçları,
Sevdiğimin umudu,
Sessiz dualarını saklayan bir anne yüreği.

Şehrin soğuk kaldırımlarına basarken,
Duyuyorum çığlığını memleketin:
“Uzaklaştığın kadar yakınsın bana,” der gibi.
Bu söz, günün kabalığında silemediğim bir sızı oluyor,
Her nefeste, yoksulluk kadar gerçek.

Kirli gökyüzünden bakıyorum yıldızlara,
Biri diyor ki: “Gel, vazgeçme toprağından,”
Öteki diyor: “Şimdi şehrin acımasızlığına tahammül et.”
Hangisini dinlesem,
Yârimin sesi çınlıyor kulaklarımda:
“Sen dönmeden hiçbir sabah aydın olmaz buralarda.”

Döküyorum içimdeki her bir hasreti,
Şehrin ışıkları arasında kaybettiğim o sıcacık gülüşü arıyorum.
Belki yarın başka bir güneş doğar,
Belki yarın,
Tekrar kavuşuruz tozlu yolların sonunda.

Ve ben,
Kentin gürültüsüne inat,
Köyümün sessiz türküsünü saklıyorum yüreğimde;
Çünkü yaban elde solsa da umut,
Bir gün mutlaka yeşerir,
Memleketin yağmurunda.