2---gurbete Yolculuk

Ayrılırken sılamdan,içim yandı, gözüm sulandı
Yanımda bir başka köylü vardı,adı Osman’dı

Beraberce çıktık yola Merzifon dan
Konuştuk yol boyunca şundan,bundan

Yolar gibi umutları da uzuyor İstanbul’a
Bilmiyor ki,kul olacaktı,orda bir başka kula

Akşam, ağır,ağır perde çekerken ufuklarına
Otobüs de,giriyordu, İstanbul sularına

Osman’ın sevinçleri uzadıkça uzuyor
Aval,aval hayret,hayret İstanbul’u süzüyor

Umutlar beta gibi arzular alfa misali
İnançları gama gibi ta! Köydeydi hayali

İstanbul’a gelmekle,onca her şey bitmişti
Sevinçliydi, dudaklarından iki cümle söz düştü

Bu fakirlik beni attı gurbete
Merak etme döner gelirim Ayşe
Sen iyi bak Fadime’yle Ahmet’e
Gelir, sizi köyden alırım Ayşe

Berber indik Osman la, İstanbul sirkeci ye
Sevinçliydi,neşeliydi, iş bulacağım diye

Bir öz ana olmuştu, bu koca şehir ona
Halinden çok memnundu,dönüp dedi ki bana

İş bulur bulmaz,hemen evi getireceğim
Ahmet’imi okutup bir memur edeceğim

O neşeyle ayrıldı ve elveda diyerek
Başarılar diledim, akıbetin bilerek

Altı ay kadar sonra,amele pazarında
Ben tanıdım Osman’ı,dururken bir kenarda

Uzamıştı saçları ağarmış şakakları
Kırış,kırıştı yüzü, solgundu yanakları

Yüzünü kaplamıştı uzamış sakalları
Lime, lime döküktü, ceketin yamaları

Çatlak,çatlak çatlamış, nasır tutmuş elleri
Solmuş umut bahçesi, lal olmuştu dilleri

Karşısına dikilip bakınca uzun,uzun
Çakmaklaştı gözleri, dedi işçimi lazım

Gömülmüş umutları, bu şehrin yokluğuna
Götürsen çalışacak, boğazı tokluğuna

Kendimi tanıtarak bir sigara uzattım
Dedim, Osman çocukları getirdin mi, ne yaptın?

Derin bir ah çekerek üzgün, baktı yüzüme
Dedi, beyim iş hani,inan ki açım yine

Ben burada açım,.aç,köyde de çocuklarım
Geçen gün gel diye mektup göndermiş karım

Gideceğim buradan, yol parası kazansam
Bir daha dönmem geri, köyüme bir ulaşsam

Geldim,gördüm,anladım İstanbul değil derdim
Bu cefaya bir daha katlanırsam, l namerdim

Suya düştü umutlarım, hayallerim kurudu
Bir günlük kazancımla, aç karnım ancak doydu

Geleli altı aydır ahvalim açık, aha
Zannedersem çocukları, ben göremem bir daha

Ey taşı toprağı altın denen İstanbul
Osman gibi niceleri geldi,oldu sana kul